این روزهای آترین

سلام زیبا رخ من آترین

قبل از هر چیزی بهت بگم آترین خییییییییییییییییییییییلی شیطونی خییییییییییلی ماشااله.

کارایی می کنی که آدم

چند وقتیه گریه الکی یاد گرفتی، تا به خواستت نرسی شروع می کنی ادای گریه رو در آوردن و اگه کسی بهت توجه نکنه واقعا شروع به گریه می کنی منم تازگیا بلد شدم و بهت می خندم و شما هم تموم می کنی قبل از جدی شدن ماجرا.

اما دیروز به معنای واقعی از دستت کلافه شده بودیم(برای اولین بار)

از درو دیوار ماشااله بالا می ری. تمام کابینتام و بیرون می ریزی. چند روز پیش دنبالت می گشتم پیدات نکردم رفت دیدم رفتی تو کابینت نشستی.

از گاز بالا می ری. رو لبه های مبل می ایستی و دست می زنی.

وقتی یه چیزی رو ممنوع می کنم برات و می دونی جدی هستم با لبخند میای جلو، مثلا باهم حرف می زنی و برام تعریف می کنی و آخر سرم هاهاها می خندی و بعد کم کم میای جلو و این کار رو تکرار می کنی تا بالاخره موفق به رسیدن به خواستت بشی.

هنوزم عین نوزادیت وقتی خوابت میاد دیگه دیگه......

عاشق فضاهای باز و محیط های بازی هستی.

یه وقتایی می برمت صحن زیارت و می بینم و من بدو تو بدو. اما حواست حسابی جمع و وقتی می بینی که نمیام دنبالت زیاد ازم دور نمیشی.

چهره های غریبه رو خیره خیره نگاه می کنی. اما قربونت برم خجالت نمی کشی و مثل بچه های دیگه پشت سرم قایم نمی شی.

جمعه برای یه لحظه ازت غافل شدم دیدم رفتی بالای کابینت نشستی ناز دخترم.

همه مونده بودن تو چطور اونجا رفتی.

راستی اسم خودتم می گی.

جمعه 24 مرداد خونه عزیزت وقتی عکستو نشونت دادن و گفتن این کیه گفتی ادلین

زیبا ترین لحظات را برای تو آرزو دارم فرزندم.

یکی از شبای تابستون خونه آقا بزرگ